Już same tytuły cyklów takie jak: „Grawitacja” „Kosmos” czy „Żywioły” wprowadzają nas w klimat tego co nieogarnięte i nieskończone. Nasza cywilizacja potrafiła już umieścić człowieka w przestrzeni okołoziemską i na księżycu, ale to dopiero liźnięcie wyzywającego milczenia kosmosu. Tym niemniej teleskopy o ogromnych ogniskowych a także sondy przekraczające już nasz układ słoneczny, dostarczają wielu zdumiewających i spektakularnych zdjęć wszechświata. Tworzenie się gwiazd, przemieszczanie mgławic, zderzenia galaktyk często oszałamiają swą ekspresją i wibracją kolorów. Ale Beata Milligan, na szczęście, nie kopiuje i nie naśladuje tych motywów. Jej obrazy nie noszą piętna szczególnej ekspresji lub przeładowania szczegółami. Ona wprowadza własne byty, pojawiają się na jej obrazach intrygujące abstrakcyjne kształty, niedookreślone formą jakieś mozaiki odmienności: stopniałe kryształy, toki, wiry, zatrzymane w ruchu, ostro wykadrowane kręgi, które jako całość są dość statyczne i wyważone. A jednak te prace oparte na silnych dysonansach chromatycznych, w których ugrowo-miodowe elementy kontrastują z atramentowymi smugami, a malachitowe refleksy roztapiają się w zielonkawo-perłowych odcieniach teł, podszyte są nieuchwytnym napięciem, pewną egzystencjalną powagą, a nawet jakimś metafizycznym niepokojem. /MB/